ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΓΙΩΡΓΗ ΑΓΓΕΛΙΔΑΚΗ-ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΕΛΑΝΤΑΚΗ

Όταν σμίξουν δυο καλοί, μόνο κάτι καλό μπορεί να βγει. Κι οι καλοί σμίξανε. Από τη μια ο Θεόδωρος Πελαντάκης με την ευρύτητα των αντιλήψεων που τον διακρίνει, την ευρυμάθεια, τη σεμνότητα και το ήθος κι από την άλλη ο Γιώργης Αγγελιδάκης. Ο Γιατρός, ο αγωνιστής, ο άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που δίκαια από την όλη πολιτεία και τη συμπεριφορά του έχει κερδίσει την κοινωνική καταξίωση και το γενικό σεβασμό.
Τι να πω τώρα εγώ ο μικρός και άσημος, για το γιατρό τον Αγγελιδάκη! Αυτός δε συμβιβάστηκε ποτές του. Δεν κάθισε στη βολή του που λένε. Ανήσυχο πνεύμα, παιδί ακόμη, βγήκε στο βουνό σαν διαφωτιστής στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και του πολέμου. Κι ίσως αυτός είναι ο μεγαλύτερος τίτλος που απόκτησε ποτέ. Γιατί ο Γιώργης Αγγελιδάκης μέχρι τα τώρα διαφωτιστής είναι σε ό,τι πιο ευγενικό, σε ό,τι πιο προοδευτικό. Μόνο σ’ ένα πράγμα αισθάνομαι πως δεν μπορώ να συμφωνήσω μαζί του. Λέει στο σημείωμά του πως τις αναμνήσεις του «θα τις πάρει ο άνεμος, μόλις τελειώσει η ανάγνωση». Επίτρεψέ μου σεβαστέ μου γιατρέ, να διαφωνήσω κάθετα σ’ αυτό. Κανένας άνεμος δεν μπορεί να τις πάρει, εκτός κι αν είναι ο άνεμος της δημιουργίας. Αυτός δηλαδή που μπορεί να εμπνεύσει άλλους και να τις χρησιμοποιήσουν δημιουργικά.
Μόνο η σεμνότητα που τον διακρίνει μπορεί να δικαιολογήσει μια τέτοια εκτίμηση. Αγωνίστηκε μια ζωή ολόκληρη για το καλό αυτού του τόπου, χωρίς ποτέ του να επιδιώξει αναγνωρίσεις και δάφνες. Αγωνίστηκε και αγωνίζεται ακόμη για τον αγώνα τον καλό. Ένα μικρό παράδειγμα μόνο μπορώ να αναφέρω πάνω σ’ αυτό. Ήτανε τότε στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ. Βράδυ. Ερχόμουν αεροπορικώς από την Αθήνα. Στο ίδιο αεροπλάνο πήρε το μάτι μου το Γιώργη τον Αγγελιδάκη. Τον περίμενα στ’ αεροδρόμιο και προσφέρθηκα να τον πάρω με τ’ αυτοκίνητό μου στο Ρέθυμνο. Καταδεχτικός όπως πάντα, δέχτηκε. Στη διαδρομή πιάσαμε την κουβέντα. Κι όλοι γνωρίζουνε καλά πόσο ευχάριστη είναι η παρέα και μια συζήτηση με το γιατρό. Ερχότανε κι αυτός από την Αθήνα. Τον είχανε καλέσει στο γραφείο του πρωθυπουργού, του Ανδρέα Παπανδρέου, και του είχανε ζητήσει ν’ αναλάβει κάπου Νομάρχης. Είχε αρνηθεί. Τον πιέσανε με το επιχείρημα πως πρέπει κι αυτός να προσφέρει στον τόπο. «Μπορώ και στο Ρέθυμνο», είχε απαντήσει. «Χωρίς καρέκλες και τίτλους». Ήμουνα νέος τότε και δεν μπορούσα να τον καταλάβω. Τώρα μπορώ περισσότερο. Από το σημείο αυτό όμως μέχρι ν’ απαξιώνει τις μνήμες του, πάει πολύ. Φαντάζομαι την προσπάθεια του Θεόδωρου Πελαντάκη να τον πείσει ν’ ανοίξει το στόμα του και να μιλήσει για όλα αυτά τα σπουδαία και συνταρακτικά που έχει ζήσει. Και μόνο γι’ αυτό το λόγο αξίζουν συγχαρητήρια στο Θεόδωρο Πελαντάκη που χρησιμοποιώντας τη μαεστρία έμπειρου δημοσιογράφου και τη μαιευτική τέχνη φιλοσόφου, τα κατάφερε κι έχουμε αυτό το αποτέλεσμα. Ίσως είναι λίγο. Ίσως εμένα δε μ’ έφτασε. Ήθελα κι άλλο που λένε. Γνωρίζοντας όμως καλά και τους δυο, ξέρω πως από το ολότελα, καλό είναι κι αυτό. Αρκεί να μη σταματήσει εδώ.
Σεβαστέ μου κύριε Πελαντάκη, πίεσε τονε περισσότερο.
Αγαπητέ μου γιατρέ, είναι τόσο σημαντικά αυτά που έχεις ζήσει, η διαδρομή σου συμπίπτει με την πιο ταραγμένη περίοδο από κάθε άποψη πολιτική και κοινωνική της νεότερης ιστορίας του τόπου, που δεν δικαιούσαι πλέον να τα κρατάς μόνο για τον εαυτό σου. Είναι πρωτογενής πηγή της ιστορίας μας που πρέπει να γίνει κτήμα καθενός και να κοσμεί τις βιβλιοθήκες όλων μας.