ΤΑ ΛΟΓΟΣΤΕΜΕΝΑ. ΤΟ ΓΙΩΡΓΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΝΙΩ - ΑΝΤΩΝΗ ΖΑΧΑΡΑΚΗ

Κι έφτασε στα χέρια μου το βιβλίο του το έκτο. Ούτε ένα, ούτε δυο. Έξι σωστά βιβλία, μας έχει χαρίσει ο Αντώνης ο Ζαχαράκης.
Νοιώθω χαρά και περηφάνια μαζί κάθε φορά που παίρνω το καινούργιο του βιβλίο, γιατί ‘χω την ξέχωρη τιμή να τον έχω και δάσκαλο και μπάρμπα. Απ’ αυτόν πρωτόμαθα την αλφαβήτα, αυτός μ’ έβαλε προτού να πάω κανονικά στο σκολειό να παίξω «ρόλο» στη σχολική εορτή. «Εύκολα τα γράμματα ‘εν καταλαβαίνω», θυμούμαι πως έλεγα τότε και με περιγελά ακόμη όπου με δει. Μέχρι την Τετάρτη του Δημοτικού με δασκάλευε και μόλις σχολάζαμε έτρεχε στην πρωτοξαδέλφη του τη Βαγγελιά, τη γιαγιά μου, για να της φέρει τα χαμπέρια της μέρας και να της κάμει τη χαρά πως πήγαινα καλά λέει, στα γράμματα. Κι ύστερα…
Κι ύστερα έφυγε και μας άφηκε. Πήρε λέει βαθμούς, ανέβηκε σκαλέρια και τον πήρανε στην Επιθεώρηση. Το ορφανό του σογιού που ανατράφηκε με το αίμα της ψυχής της θειας μου της Ζαχαράκαινας πρόκοψε κι έγινε δάσκαλος μεγάλος και τρανός. Σοβαρός και με πολλά ταλέντα. Λεβέντης, οργανοπαίχτης και τραγουδιστής πρώτος και χορευτής. Και στο ψαλτήρι άφταστος. Κι η γνώμη του πάντα να μετρά σ’ ολάκαιρο το σόι, που θεωρούσε τιμή του και πρεπιά να τον έχει συγγενή, να τον συμβουλεύεται και να τον έχει πρώτο στις χαρές και τις λύπες του, ίσαμε τα τώρα.
Κριτική δε θα κάμω για το βιβλίο του. Ούτε που μπορώ κι ούτε και πρέπει. Άλλοι τα γράφουνε αυτά και καλύτερα απ’ όσο θα τα κατάφερνα εγώ. Ένα μου ‘μεινε εμένα μόνο. Να του ευχηθώ να ‘ναι καλά, να χαίρεται την ξέχωρη οικογένεια που έφτιαξε και να μας χαρίσει κι άλλα βιβλία κι ακόμη περισσότερες συγκινήσεις.