ANTΩΝΗ Κ. ΖΑΧΑΡΑΚΗ - Έμμετρες Ιστορίες

Ένα ολάνθιστο εξώφυλλο στολίζει το τελευταίο βιβλίο του δάσκαλου Αντώνη Ζαχαράκη. «Έμμετρες Ιστορίες» το ονομάζει και το αφιερώνει στα γηρατειά, στη δεύτερη νεότητα, την κατασταλαγμένη και σοφή, θα συμπλήρωνα εγώ.
Συνηθίζει να μας εκπλήσσει τα τελευταία χρόνια ο ποιητής και συγγραφέας. Οκτώ βιβλία είναι η μέχρι τώρα παραγωγή του, σε πεζό και έμμετρο λόγο, και αντίθετα από το συνηθισμένο, εξακολουθεί να έχει γενεσιουργό έμπνευση.
Συγγενικοί δεσμοί με συνδέουν με τον Αντώνη Ζαχαράκη και καμαρώνω γι’ αυτό. Εκτός από θείο όμως τον είχα και δάσκαλο στα πρώτα μαθητικά μου χρόνια και του οφείλω πολλά. Για όλους τους παραπάνω λόγους δυσκολεύομαι να γράψω από φόβο μήπως δεν είμαι όσο πρέπει αντικειμενικός. Ωστόσο θα πω κάποια πράγματα που είναι γενικά παραδεκτά.
Πρώτα-πρώτα ο Ζαχαράκης ήταν και εξακολουθεί να είναι δάσκαλος με την κυριολεξία του όρου. Δάσκαλος αγνών ψυχών, δάσκαλος της ζωής και των ανθρώπων. Με μια λεβέντικη ψυχή και μια καρδιά γεμάτη καλοσύνη. Τον θυμάμαι στο καφενείο του πατέρα μου τα βράδια, τα παλιά εκείνα χρόνια. Παρατούσαν τα χαρτιά οι χωριανοί και μαζευόντουσαν γύρω του. Κι αυτός με το γνωστό μειλίχιο ύφος του δίδασκε. Ναι, όπως το ακούτε. Τους εξηγούσε με απλά λόγια το καθετί. Από την τρέχουσα επικαιρότητα μέχρι τα καιρικά φαινόμενα.
Αγαπούσε τους ανθρώπους ο Αντώνης κι αυτοί τον λάτρευαν και τον τιμούσαν. Ένιωθαν υπερήφανοι που το φτωχό ορφανό αγόρι που είχε ανατραφεί με χίλιες δυο στερήσεις, είχε εξελιχθεί σ’ έναν θαυμάσιο άνθρωπο και επιστήμονα. Είχε γνώσεις κι ένα μνημονικό αξιοζήλευτο. Σ’ αυτά του τα προσόντα προστέθηκε κι η εμπειρία της ζωής την οποία αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο.
«Ο καλός, καλό δεν έχει», συνηθίζει να λέει ο λαός μας. Στον Ζαχαράκη ωστόσο η ζωή έκανε εξαίρεση. Του χάρισε μια εξαίρετη σύζυγο, τη Χαρά, που γέμισε με χαρές το σπιτικό του. Του γέννησε δυο γιους, τον Κωστή και τον Χάρη, που τους ζύμωσαν με τα στέρεα υλικά που δίδασκαν και τους πότισαν μέχρι το μεδούλι με αγάπη για τον κόσμο. Τους σπούδασαν, τους έκαναν γιατρούς κι αξιώθηκαν να τους καμαρώσουν καταξιωμένους επαγγελματικά, να ανατρέφουν παιδιά, τα εγγόνια της Χαράς και του Αντώνη.
Σίγουρα αυτό το θαυμάσιο οικογενειακό περιβάλλον έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην πλούσια συγγραφική παραγωγή του. Τον πόνο τραγουδά ο Ζαχαράκης. Την αγάπη, τον έρωτα, τα ήθη και τα έθιμα. Τη θρησκεία και την οικογένεια. Τα ιδανικά δηλαδή που κράτησαν τον ελληνισμό αλώβητο και του επέτρεψαν να επιβιώσει. Γνώρισε καταστροφές η Ελλάδα. Πολέμους και κατακτητές που την κράτησαν αλυσοδεμένη για αιώνες ατέλειωτους. Τα κατάφερε όμως και σήκωσε κεφάλι. Αυτά δίδασκε ο Ζαχαράκης κι αυτά προσπαθεί να μεταδώσει μέσα από τα γραπτά του, κι από την ανταπόκριση του κοινού φαίνεται πως τα καταφέρνει.
Να ’σαι καλά, παλιέ μου δάσκαλε, θείε μου αγαπητέ, κι εξακολούθησε να γράφεις. Μας πλουτίζεις έτσι με γνώσεις και με όμορφα βιβλία.