Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να γράψω για τον Αντώνη Ζαχαράκη. Το έχω επισημάνει αρκετές φορές αυτό. Είναι που τον έχω θείο αγαπητό, είναι και κάτι σαν δέος που με καταλαμβάνει, γιατί, αυτόν τον εξαίσιο άνθρωπο, είχα την αγαθή τύχη να τον έχω και δάσκαλο. Από αυτόν έμαθα τα πρώτα μου γράμματα, σε αυτόν οφείλω πολλά. Τι θα πει φιλότιμο, σεβασμός στον συνάνθρωπο, αγάπη, καλοσύνη. Του περίσσευαν αυτά του Αντώνη και δεν τσιγκουνευόταν να τα μοιράζει απλόχερα. Σε φίλους και συγγενείς. Σε χωριανούς και σε απλούς γνωστούς, τα δύσκολα εκείνα χρόνια, τα παλιά, και όχι μόνο.
Φτωχός και ο ίδιος, ορφανός, μεγαλωμένος με το αίμα της ψυχής της θειας μου, της Ζαχαράκαινας. Μοναχογιός. Κανακεμένος όσο λίγοι, από όλους. Θα μπορούσε να το έχει πάρει πάνω του, να έχει σηκώσει ενάμισι μέτρο μύτη και να νοιάζεται για τον εαυτούλη του και μόνο. Θα μπορούσε ακόμη να μεγαλώσει, κουβαλώντας μέσα του ζήλια και χιλιάδες συμπλέγματα. Ίσως και μίσος για τους ανθρώπους. Και όμως, τις στερήσεις, τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες που πέρασε, κατάφερε να τις μετουσιώσει σε γνώσεις, σε καλοσύνη και σε χωρίς όρια αγάπη. Να τις κάνει τραγούδια και να τις μοιράζει δεξιά και αριστερά. Αδιακρίτως.
Έγινε δάσκαλος. Τίμησε το χωριό που τον ανάστησε, το σόι, τους νέους που τον λάτρεψαν και τους γέρους που τον σεβάστηκαν. Το λειτούργημά του. Κατάφερε να μεταλαμπαδεύσει τα ιδανικά στα οποία πίστεψε και τα οποία υπηρέτησε με αφοσίωση, σε όσους είχαν την τύχη να τον συναντήσουν στον δρόμο τους και πολύ περισσότερο στους μαθητές του. Γι’ αυτό δυσκολεύομαι να γράψω για τον Αντώνη Ζαχαράκη. Γιατί φοβούμαι μην τον αδικήσω στο τέλος τέλος.
Όμως, εκτός των παραπάνω, ο Ζαχαράκης είναι ένας πολυγραφότατος, με πλούσιο και αξιοζήλευτο συγγραφικό έργο, τόσο στον πεζό, όσο και στον ποιητικό λόγο, πράγμα που δεν μου επιτρέπεται να το παραγνωρίσω, ούτε να το αποσιωπήσω.
Το τελευταίο του βιβλίο, που το ονομάζει «Ποιητικά σκιρτήματα», το αφιερώνει, πού αλλού; Στα νιάτα, που τόσο αγάπησε και που εξακολουθούν να τον τιμούν. Απόλυτα πετυχημένη κρίνω την παραπάνω αφιέρωση και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί και ο ίδιος, σε πείσμα των καιρών, εξακολουθεί να είναι νέος. Με μια ψυχή φρέσκια, ολόδροση, με καθαρότητα σκέψης και δημιουργική πένα.
Να κριτικάρω το έργο του, ούτε μπορώ, ούτε μου πάει. Άλλωστε το έχουν κάνει πολλοί, ικανότεροι και αξιότεροι από εμένα. Το δείχνει η αγάπη του κόσμου και η αναγνωσιμότητα, τόσο των βιβλίων, όσο και των ποιημάτων του, που δημοσιεύονται συχνά στον ημερήσιο τύπο. Ένα μου απομένει μόνο. Να του πω δημόσια ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα όσα μου έμαθε. Για όσα πρόσφερε από καρδιάς στα αγρίμια, που για δεκαετίες του εμπιστεύτηκαν, γονείς και πολιτεία για να τα κάνει ανθρώπους. Για την επιμονή του να διδάσκει.
Συγχαρητήρια, καλέ μου δάσκαλε και εύχομαι το καινούριο σου βιβλίο να είναι το ίδιο καλοτάξιδο όπως ακριβώς και τα προηγούμενα. Να εξακολουθείς να ζεις ευτυχισμένος μαζί με τη Χαρά σου, πλαισιωμένος από παιδιά και εγγόνια. Και να δημιουργείς, βέβαια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου