ΠΙΑΝΟ ΣΤ’ ΑΣΤΕΡΙΑ-ΣΤΕΛΛΑ ΜΙΧΑΛΑ

Η Στέλλα Μιχάλα δεν έχει ανάγκη από κολακευτικά λόγια κι ιδιαίτερες συστάσεις αφού αποτελεί μια δυναμική παρουσία στα δρώμενα του Ρεθύμνου τώρα και αρκετά χρόνια. Γνωστή είναι η ίδια, όπως είναι γνωστή κι η ενασχόλησή της με τη λογοτεχνία. Τα διηγήματα που κατά καιρούς δημοσίευε στον τοπικό τύπο έδειχναν ένα ταλέντο πηγαίο, μια ευχέρεια στον γραπτό λόγο και μια άνεση στο να μεταδίδει στον αναγνώστη έντονα συναισθήματα κι εικόνες ολοζώντανες. Όλα καλά μέχρι εδώ. Μόνο που δεν τ’ αποφάσιζε, από υπερβολική σεμνότητα ίσως, να μας δώσει τη χαρά ενός ολοκληρωμένου έργου με τη μορφή βιβλίου.Ήμουν ένας απ’ αυτούς που την παρακινούσαν να κάνει αυτό το βήμα, κι όταν πληροφορήθηκα πως τ’ αποφάσισε, περίμενα με αγωνία να το πάρω στα χέρια μου. Από τις εκδόσεις Περίπλους κυκλοφόρησε, με καλαίσθητο εξώφυλλο. «Πιάνο στ’ αστέρια», τ’ ονομάτισε. Ένα τίτλος πρωτότυπος, που πιθανόν ξενίζει αρχικά και προδιαθέτει για νερόβραστους ρομαντισμούς κι υψιπετείς αναλύσεις. Κι όμως, το μυθιστόρημα αυτό είναι πραγματικά καλό.Η ιστορία του είναι βαθιά ανθρώπινη. Μια γυναίκα, η Ανθή, είναι η ηρωίδα-θύμα. Η ίδια όμως δεν αισθάνεται έτσι γιατί έχει μεγαλώσει με τη νοοτροπία των ανθρώπων της προσφοράς. Η οικογένεια είναι πάνω απ’ όλους και απ’ όλα. Καθήκον ιερό η υπεράσπιση κι η προστασία της. Ακόμη κι ο φόβος της ηρωίδας απέναντι στον κατακτητή υποχωρεί μπροστά στην υποχρέωση να βοηθήσει τον αδελφό. Με βαριά καρδιά συναινεί σ’ ένα προξενιό, οφθαλμοφανέστατα αταίριαστο, για ν’ απαλλάξει τ’ αδέλφια της από το βάρος της, σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής, και να μπορέσουν με τη σειρά τους κι αυτά να φτιάξουν τις ζωές και τις οικογένειές τους. Στη συνέχεια ο αρραβωνιαστικός ξενιτεύεται, τ’ αδέλφια παίρνουν τον δρόμο τους κι η Ανθή αφοσιώνεται «στο παιδί», το ορφανό του αδελφού της. Γίνεται γι’ αυτό μάνα πραγματική που πονεί, νοιάζεται, αγωνιά, θυσιάζεται, και δεν κλείνει τα μάτια της εγκαταλείποντας τα εγκόσμια αν δεν ακούσει πρώτα τη φωνή του, αν δεν το νιώσει δίπλα της. Για χάρη του θα ’ρθει σε σύγκρουση και με τον αδελφό της ακόμη, τον πατέρα του παιδιού. Δίνεται σ’ ένα σκοπό, σ’ αυτόν που πιστεύει σωστό, χωρίς να περιμένει οφέλη ή ανταλλάγματα. Συγχωρεί την αχαριστία, παραμερίζει πικρίες, και μένει αταλάντευτα σταθερή στον στόχο που έχει θέσει.Ο λόγος απλός, στρωτός, χωρίς εξάρσεις, κυλά σαν γάργαρο νερό και χύνεται στις σελίδες του, που παρά την απουσία επιμέρους σκηνών και κεφαλαίων, δεν κουράζει. Οι χαρακτήρες του είναι γνώριμοι. Απλοί άνθρωποι του χωριού, βιοπαλαιστές με τα καθημερινά τους προβλήματα, τις αγωνίες και τις αναζητήσεις τους. Ο Αγγελής με τις εμμονές του, ο Μηνάς στο κυνήγι του κέρδους, η συμπεθέρα.Οι εικόνες άλλοτε φωτεινές κι άλλοτε μουντές, ανάλογα με τις καταστάσεις και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των ηρώων, μας παρασέρνουν κι από αναγνώστες απλούς, μας μετατρέπουν σε συμμετόχους των συναισθημάτων της Ανθής και του Λευτέρη.Το «Πιάνο στ’ αστέρια» είναι ένα μυθιστόρημα που αξίζει να διαβαστεί γιατί, εκτός των άλλων, είναι βγαλμένο μέσα από μια ψυχή που της περισσεύει η καλοσύνη, η ευαισθησία, ο ρομαντισμός κι είναι χτισμένο με στέρεα υλικά.Συγχαρητήρια, Στέλλα, κι εύχομαι ούριος να ’ναι ο άνεμος στον «περίπλου» που ξεκίνησες.