Μαντινάδες και τραγούδια της Κρήτης-KΩΣΤΗΣ Γ.ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ (Κ.Ι.ΓΚ.)

Κωνσταντίνος-Ιωάννης-Γεωργίου-Καλλέργης (Κ.Ι.Γ.Κ.), αλλά και ΚING = βασιλιάς. Το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του φίλου μου, του Κώστα, ευθέως παραπέμπει σε βασιλιά. Και δεν εννοώ αυτούς τους τύπους που με το έτσι θέλω κάθονται στο σβέρκο και δυναστεύουν λαούς. Εδώ ο βασιλιάς έχει την έννοια του πρώτου, του ηγέτη. Δεν είναι τυχαίο που το ψευδώνυμο που έχει υιοθετήσει ο ποιητής συνειρμικά παραπέμπει στον πρώτο, γιατί στους πρώτους τον έχει κατατάξει η κοινωνία του Ρεθύμνου.
Δικηγόρος ξεχωριστός, μαντιναδολόγος άφθαστος, οργανοπαίχτης πρώτος, γλεντζές και μερακλής από τους λίγους.
Διατριβή ολόκληρη θα μπορούσα να κάνω για κάθε τομέα στον οποίο διαπρέπει ο Κωστής. Κι αν δεν το κάνω, δεν είναι γιατί δεν το θέλω ή γιατί δεν μου βγαίνει, αλλά γιατί φοβάμαι μήπως παραξηγηθώ, μιας και με τον Κωστή μας συνδέει αγνή φιλία δεκαετιών. Από τότε που κοπέλια συνοριζόμασταν το νερό στα περβόλια από κάτω από τη Λούτρα “στσι Κιτρές το Μύλο”. Αλλά κι αργότερα, τότε που μάργωνε η ψυχή τις κρύες νύχτες της δικτατορίας, η λύρα του Κωστή έβγανε στη φόρα τους καημούς και μαλάκωνε ο πόνος εκεί στο στενάκι της Στράβωνος, στην Κρητική Εστία που μας φιλοξενούσε.
Τα χρόνια πέρασαν κι αποκαταστεμένους μας έσμιξε πάλι η μοίρα στο Ρεθυμνάκι, καθένας το δρόμο του να λαλεί, καθένας τον πόνο του ν’ απαλεύει. Πάντα μου τον ζήλευα τον Κωστή για το χάρισμα που ’χε τον πόνο του να τον κάνει τραγούδι. Να παίρνει δύναμη απ’ αυτό και να προχωρά της ζήσης τα δύσβατα μονοπάτια. Πολλές φορές, ακόμη και τώρα, το ρίχνει στην τρελή και ξεθυμαίνει και μαζί του όλοι εμείς. Το κάνει όμως με τέτοιο τρόπο που μόνο τον θαυμασμό προκαλεί και σκέψεις του τύπου «που διάολο τα σκέφτεται». Πολυτάλαντος, με μια σκέψη ολοκάθαρη, οργιαστική φαντασία και ψυχή μάλαμα.
Σήμερα, ύστερα από εντονότατες πιέσεις πιστεύω, μας εμπιστεύεται ένα μέρος της δουλειάς του στο καλαίσθητο βιβλίο του με τον τίτλο «Μαντινάδες και τραγούδια της Κρήτης». Μόνο που όταν η δουλειά είναι μεράκι, «είναι κατάθεση ψυχής του δημιουργού» και «αποτελεί απόσταγμα της σκέψης του και άρωμα της ψυχής του», όπως ο ίδιος σημειώνει στην εισαγωγή αυτού του βιβλίου, πολύ λίγα πέρα από τον θαυμασμό του, μπορεί κάποιος να πει. Γι’ αυτό κι εγώ θα του ξεφύγω. Αντί για λόγια δικά μου θα τον αφήσω να μιλήσει ο ίδιος με μια μαντινάδα που ξεχώρισα για κάθε μια ενότητα με την οποία καταπιάνεται.
Βαθύτατα ερωτικός, ευαίσθητος και τρυφερός, με λατρεία για “το άλλο μισό τ’ ουρανού” δεν μπορώ να προσπεράσω το
«Ένα τζη δάκρυ ζήλεψα, που ’μοιαζε με κογχύλι
ένα! που πέρασε ξυστά, από τα δυο τζη χείλη».
Σατυρικός όσο δεν παίρνει άλλο, σύγχρονο Σουρή τον χαρακτηρίζουν κάποιοι, με απήχηση πολύ έξω από τα στενά όρια του νομού, διακωμωδεί τα ίδια τα παθήματά του, όπως τότε ας πούμε που ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αρκαδίου κι όπως πολλοί που αξίζουν αλλά δεν είναι πολιτικάντες, πάτωσε. Γράφει λοιπόν,
«Ούλοι θα με ψηφίζανε και συγγενείς και φίλοι
μ’ άνοιξ’ η κάλπη κι ήρθε μου, ο ουρανός σφοντύλι», ή όταν αναφέρεται στο αναπόφευκτο τέρμα του επίγειου βίου και λέει
«Δεν θέλω επικήδειους. Μα ούτε λόγια όπως:
“επήγενε στο διάολο, ξεβρώμισε κι ο τόπος”».
Πλούσιο το λεξιλόγιο, πηγαίο το χιούμορ, φιλοσοφημένος ο λόγος. Ένα βιβλίο σπάνιας λογοτεχνικής αξίας που μέλλεται ν’ αποτελέσει στόλισμα της βιβλιοθήκης μου.
Φίλε μου Κωστή, σ’ ευχαριστώ για τις όμορφες ώρες που πέρασα διαβάζοντάς σε. Από καρδιάς σου εύχομαι κάθε επιτυχία και πολύ περισσότερο ευτυχία και ποτέ να μη σου συμβεί πραγματικά το:
«Μπορεί να δείχνω ευτυχής, μα κοίτα με στα μάτια
να δεις σβησμένα όνειρα και μια καρδιά κομμάθια».