Ποιητικές Ιστορίες - ΑΝΤΩΝΗ Κ. ΖΑΧΑΡΑΚΗ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

Μετά από τα «Ποιήματα», τις «Αληθινές Ιστορίες», «Ο Σηφαλιός», «Περασμένα ξεχασμένα», «Του χρόνου τα γυρίσματα», «Τα λογοστεμένα (το Γιωργιό και το Λενιό)» ήρθαν οι «Ποιητικές Ιστορίες» να συνεχίσουν το πλούσιο συγγραφικό έργο του σεβαστού κι αγαπητού μου θείου Αντώνη Κ. Ζαχαράκη.
Ακούραστος εργάτης του λόγου, Δάσκαλος με το Δ κεφαλαίο και στην επιστήμη και στη ζωή. Καρδιά άδολη, γεμάτη καλοσύνη. Σε κάθε πνευματικό του δημιούργημα δεν ξεχνά τις ρίζες του, την μάνα και τον πατέρα που έχασε νωρίς, τον τόπο που μεγάλωσε, το χωριό του. Αγαπά τον κόσμο, παραστέκεται στους συγγενείς, τιμά τους συναδέλφους του και τον εκπαιδευτικό κόσμο που τον ανέδειξε.
Μέσα στα βιβλία του κι ιδιαίτερα στις «Ποιητικές Ιστορίες» θα βρει ο αναγνώστης όλα αυτά τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον ίδιο τον ποιητή και συγγραφέα. Η πατρίδα, η Κρήτη και το χωριό του παίζουν πρωταρχικό ρόλο. Σειρά έχει η οικογένεια που ευτύχισε να κάνει. Η Χαρά, η άξια σύντροφος της ζωής του, πολυαγαπημένη και χιλιοτραγουδισμένη. Οι γιοί του, ο Κώστας κι ο Χάρης, τα εγγονάκια του.
Μεγάλωσε ορφανός και φτωχός. Ανδρώθηκε στο Παγκαλοχώρι και το Ρέθυμνο. Ζυμώθηκε με τις αξίες εκείνες που σήμερα τείνουν να εκλείψουν και που έχουν φτάσει στο σημείο να χλευάζονται από πολλούς. Αυτές τις αξίες αναδεικνύει χωρίζοντας τις «Ποιητικές Ιστορίες» σε θεματικές ενότητες. Ξεκινά με τα «Θρησκευτικά» προχωρά στα «Εθνικά» και τα «Οικογενειακά». Και βέβαια δεν παραλείπει στα «Διάφορα» να υμνήσει τον έρωτα, να σατιρίσει, να νουθετήσει.
Βλέπει έναν κόσμο που δυστυχώς έχει πάψει να υπάρχει και πονά γι’ αυτό. Κάνει τραγούδι τον πόνο του φτωχού, το παράπονο του γέρου, του νέου τον καημό. Γράφει όπως δίδασκε παλιά στις σχολικές αίθουσες. Την αγάπη θέλει κυρίαρχη, την ελεημοσύνη, την ταπεινοσύνη. Αισθάνεται τον ξένο πόνο, τον κάνει δικό του και δακρύζει με το παραμικρό. Κι εγώ τι άλλο να πω! Κουράγιο αγαπητέ μου Δάσκαλε. Να ’χεις υγεία και να γράψεις κι άλλα βιβλία πολλά.